Nowa Zelandia – przewodnik niedoszłego surfera

Wyprawa po Nowej Zelandii przebiegała, w dużej mierze, pomiędzy plażami. Wszystko dlatego, że piękniejsza połowa załogi postanowiła sprawdzić, czy w jej piersi drzemie surferskie serce. Finalnie z nauki pływania na desce nic nie wyszło. Niemniej zwiedziliśmy tyle miejsc, że spokojnie możemy zrobić coś w rodzaju przewodnika niedoszłego surfera.

Plaża to Plaża? Każda jest taka sama? Nie na Nowej Zelandii. Tu każde z odwiedzonych miejsc było całkowicie inne!

plaża 90 Mile, Ahipara

Zamiast na szkołę surfingu trafiliśmy na wypożyczalnię blokartów. Plaża była długaśna i z dużą strefą odpływu. Po wycofaniu się wody pozostawał mokry i twardy piach, na którym wózek szybko się rozpędzał. Okazało się, że kubełkowe siedzienie + 3 koła + żagiel od windsurfingu to jest to, co lubi brzydsza połowa załogi. Opanowanie bolidu zajęło kwadrans. Po 3 wywrotkach udawało się śmigać w miarę stabilnym przechyle.  Szybkie postępy w nauce wynikają z tego, że wywrotki są kompletnie niegroźne. Szkielet wózka przyjmuje zderzenie z ziemią. To o czym musicie pamiętać, to żeby w czasie twardego lądowania na boku nie podpierać się łapami. Przewrócony wózek hamuje natychmiast, bo żagiel szoruje po piachu.  Jak się okazuje sporty extremalne nie muszą grozić urwaniem kończyn żeby było fajnie 😉

plaża Ohawe

Tu dla odmiany był czarny piach. Przy pierwszym spojrzeniu czarne podłoże i plaża = coś nie tak. Taki dziwny kolor wynika stąd, że piach pochodzi z okolicznego wulkanu Taranki.

Na tej plaży pierwszy raz widziałem profesjonalny kajak wędkarski. Nie dość że miał odpowiednie „kluzy“ na wstawienie wędki, to na pokładzie zamontowany był komputer do nawigacji. To co mnie zastanawiało, to co wędkarz robi z rybą. Wszystko OK jeśli złapie coś małego, ale morskie ryby potrafią być spore. Co wtedy pozostaje? Holowanie chyba nie wchodzi w rachubę, bo stwór morski może wywrócić kajak. Zanim dążyłem o to zapytać, gościa na plaży już nie było. Więc zagadka pozostaje nierozwiązana.

plaża Carters, Westport

Na tej plaży piach był dziwacznie szary. To co jednak zwracało uwagę znacznie bardziej to zderzenie dwóch mas burzowych nad głowami.

Pomiędzy wałami chmur prześwitywał kawałek niebieskiego nieba i to on odbija się w mokrym piachu. Dodatkowo unosiła się mgła, więc wszystko przyjęło abstrakcyjny niebieski kolor.

Cape Foulwind,

Przepiękny widok i równie intensywny smrodek. Jedna foka jest urocza. Foka z małym „szczeniakiem” osiąga szczyty zajebistości a stado fok… Stado fok po prostu okrutnie śmierdzi. Plaża dostępna tylko dla fok, które obsiadły skały i nie zamierzały z nich zleźć. Uwierzcie mi jednak na słowo, że na plażowanie z foką nikt z Was nie miałby ochoty 😉 Tu swe odrębne zdanie zdecydowanie zgłosza Ola. Jednak moim zdaniem nie czuła fetoru, bo zachwyt z bliskości foczych maluchów odciął jej zdolność odczuwania jakichkolwiek innych bodźców. Założę się, że mógłbym jej wtedy wypić całą poranną kawę i też by się nie zorientowała.

plaża Abel Tasman

Park narodowy wzdłuż brzegu Morza Tasmana jest zdecydowanie numerem 1 naszych wspomnień z całej Nowej Zelandii. Pomiędzy malutkimi plażami, które skrywały się w mikro zatoczkach, pływaliśmy kajakiem.

Były dokładnie takie jak w reklamach batonika Bounty. Jako, że jest to park narodowy mozna było też zobaczyć przeróżne zwierzaki. Od fok po dziwaczne ptaki.

Ostatnia plaża, na której kończyliśmy całodzienny rejs, była największą plażą jaką kiedykolwiek widzieliśmy.

Odpływ powoduje, że różnica w poziomie morza sięga tu 5 metrów i cofnięcie lini wody o kilkaset metrów. Dlatego po łodzie wycieczkowe z turystami wyjeżdżają… traktory.

Wjeżdża taki do wody z wózkiem. Na wózek wpływa motorówka i ..hajda na kołach do bazy 😉 Wygląda to dość zaskakująco.

plaża Monkey Island, tu spotkaliśmy pierwszego surfera

Było ich nawet kilku. Niestety nie mieli ochoty pływać 😉

Znacznie częściej jeździli po niej samochodami. Pokręciliśmy się w lewo i prawo i podpatrzyliśmy trochę jak mieszkają. No cóż, wygląda to tak jak na filmach. Liczą się tylko fale i wiatr we włosach. Cała reszta jest sprawą drugorzędną.

Roaring Bay,

Żeby można było zobaczyć pingwina w warunkach naturalnych plażę zamknięto dla ludzi. Można je oglądać ze specjalnej „czatowni”. Przesiedzieliśmy tam jeden wieczór oglądając jak wracają z łowów i wróciliśmy przed świtem, aby kibicować im w trudnej drodze z gniazda do wody. Trudnej to mało powiedziane! Mając małe stópki i jeszcze krótsze nóżki wcale nie tak łatwo zejść z kilkumetrowej skarpy. Czasem pingwiny po prostu zjeżdżały po trawie na dupach, lub wywalały się na dzioby. Oglądanie tych przeuroczych zwierzaków na pewno było w top3 wrażeń całego wyjazdu.

plaża Pilots, Harrington Point

Schodząc na plażę, dość nieoczekiwanie jak na rezerwat, oglądaliśmy jak tuż przed nami przepływał ogromny statek. Ta plaża też jest zamknięta dla ludzi, bo rezydują na niej lwy morskie. Dzięki sprytnemu podestowi można z bliska oglądać jak podgryzają się po uszach. Niesamowity kontrast powstaje gdy porówna się ich nieporadnie ruchy na lądzie [ciężko podrzucić i przesunąć kilkaset kilo jak nie ma czym] z tym co wyprawiają będąc w wodzie.

plaża przy zatoce Mistletoe

Tu już sam wjazd, a w zasadzie zjazd na plażę, dostarcza wrażeń. Było tak stromo, że całą drogę rozmyślałem tylko o tym jak wjadę z powrotem. W nagrodę stanęliśmy w niesamowitym miejscu tuż przy brzegu. Plaża w dżungli to chyba najwłaściwsze skojarzenie. Jednak najlepszą rzecz zdradzili nam Polacy, którzy od kilku lat mieszkają w NZ. Woda w tym fiordzie pełna jest dziwnego żyjątka. W nocy, gdy zburzymy wodę zaczyna ona świecić na niebiesko. Trwa to tylko ułamek sekundy. Dokładnie tyle ile czasu spieniona woda styka się z powietrzem. Wygląda to jak efekt specjalny z filmów o „Władcy pierścieni”. Oczywiście nie udało mi się tego sfotografować, więc musicie mi uwierzyć albo pojechać tam i samemu sprawdzić [zróbcie to! Warto!]

plaża Foxton

To miejsce najbardziej przypominało nasze bałtyckie plaże. Delikatny piaseczek oraz wydmy. To co było inne to mnóstwo samochodów z wędkarzami, którzy łowili swoje kolacje. Mięso w NZ jest strasznie drogie, więc ktokolwiek potrafi zdobywa je sam.

plaża Waihi, dla prawdziwego surfera

Tu wreszcie „dopadliśmy” surferów w akcji. Wiało i padało, więc Ola zrezygnowała ze sprawdzenia swego zapału do surfingu. Mnie zachwyciły ćwiczenia ratowników. Niemiłosiernie katowali, na falach, ponton i swoje kręgosłupy. Nie miało to nic wspólnego z kadrami z serialu “Słoneczny patrol” ;).

plaża Hahei

Nasz ostatni nocleg w NZ był na plaży, która bardziej przypominała widoczek z Azji – intensywne zielsko i skały wystające z wody. Huśtawka to dobry pomysł na poradzenie sobie z przedwyjazdową chandrą.